IN MEMORIAM ONZE VIERVOETER

JETJE

Gisteren is onze Jet (Juliet of Jetteketet) ingeslapen. Ze had kanker in haar blaas. Ze sleepte de laatste tijd zo ongeveer permanent met haar kontje over het grind omdat ze continu dacht dat ze moest plassen of poepen. Ze was zo moe en mager dat ze niet meer kon. We zijn verdrietig maar weten dat het goed is zo. Ze heeft het mooiste hondengrafje in onze achtertuin wat je maar kan bedenken. Versiert door de meisjes met kaarsjes, stenen, veren en bloemen.

Wij zullen moeten afleren niet meer in blinde paniek eerst maar Jet te zoeken als we onrust bij de kippen van buren horen. Reeën, konijntjes, marters, eekhorentjes en egeltjes kunnen weer gewoon rondstruinen. Ons eigenwijze exemplaar kon het presteren om uren en uren (en als ik haar niet weghaalde stond ze er nu nog) een egeltje te zijn hol te graven. Ze kon ook goed eekhorentjes uit de walnotenboom blaffen. Van gasthondjes razendsnel voerbankjes leegeten, speeltjes pikken (die ze dan heel slecht verstopte), ruzie maken en de baas spelen. En door haar vele ontsnappingspogingen kende iedereen in Möhren onze eigenwijze terriër. Jetje was het eerste hondje van mij en de meisjes. Door haar kan ik me geen leven zonder hond meer voorstellen.

Dag lief wandelmaatjes we gaan je onnoemelijk missen. Bedankt voor alle #rondjemethethondje