EEN TERUGBLIK OP HET JAAR
2016
ZAKELIJK:
De nieuwe website.
Als ik terugkijk is mijn zakelijk jaar rustig verlopen. Eind januari lanceerde wij onze nieuwe website. Ik veranderde de url naar www.schlossmoehren.com (zonder streepje). Hierdoor heb ik verlies in mijn vindbaarheid maar dat heb ik op de koop toegenomen. De site is helemaal volgens de laatste google- en designregels maar vooral, het gene waar ik nog meest trots op ben, helemaal zelf gemaakt. En daardoor ook helemaal zoals ons plekje is en wij zijn. En daarmee ben ik op koers van mijn marketing strategie gebleven. Gewoon zijn wie we zijn, ook omdat ik niet anders kan. Voordeel daarbij is dat we gelijkgestemde / geïnteresseerde als vanzelf aanspreken. Ik hoef geen marketing trucs uit te halen, het past gewoon. Een gedachten die ik koester en zeker ook ga voorzetten in 2017.
Mislukt.
Ik bedacht ook plannen die hopeloos mislukte. Zo kreeg ik geen enkele aanmelding voor de (vond in zelf) super vogelvakantie in het Altmühltal. Of liet een mode designer en z’n team voor bijna niets ons complete terrein overnemen. Vooral van de designer wereld ’take over’ van Marcel Ostertag hebben we zoveel geleerd maar vooral ook genoten. Dat was het het werk en de kosten meer dan waar was.
Vlog’s.
Ik kreeg veel leuke reacties op mijn brood-, boodschappen-, wandel-, kookboek-, filmtips- en top 5 vlog’s. Lastig detail was dat ik maanden daarna in de Lidl hierover nog steeds werd aangesproken. Wat mij een met terugwerkende kracht schaamtegevoel gaf. Iets wat ik wel vaker heb over mijn net te enthousiaste acties.
Top 6 Europa.
EN!! Ons kasteel is uitgekozen tot één van de beste vakantiehuizen van Europa. Daar zijn wij ON-GE-LO-FE-LIJK trots op. Maar vooral, omdat het voor mij voelt als een Schloss familie. Iedereen die hier komt hoort een stukje bij ons, brengt een gedachten of talent mee waar we enorm van genieten. Iets waar ik van leer, wat een bezit van mij neemt en die mij vleugels geeft. Vleugels om nog meer en langer door te gaan op ons Schloss.
PRIVÉ:
Privé liepen dingen niet altijd allemaal even soepel. Ruud stootte in maart zo hard z’n hoofd dat hij op slag aan één oor doof werd. Iets waar je prima mee kunt leven maar niet iets wat je evenwichtsorgaan gelijk op orde heeft (understatement kan ik wel zeggen). Om andere oorzaken uit te sluiten werd hij geopereerd in een kliniek in Erlangen, 75 km heen en 75 km terug. Om erachter te komen dat er niets aan de hand was en dat z’n oor vanzelf moet genezen. Iets wat tot op de dag van vandaag nog niet is gebeurd. Zelfs niet naar vele bezoeken aan alternatief genezers omdat de reguliere artsen hem niet verder kunnen helpen.
Twee van onze meisjes hadden wat moeite onder het juk van een ‘vriendinnetje’ uit te komen. Ik wil het niet gooien onder het mode woord ‘mobbing’ maar het had er veel van weg. En ik kan je verklappen, als moeder verlamt je dat volledig. Mij althans wel. Natuurlijk wil je iedereen die jouw kind ook maar een strobreed in de weg ligt van ze af meppen. Maar voor deze kort door de bocht oplossing hebben we toch maar niet gekozen. Via een lange weg met veel tranen doen wij ons uiterste best onze kinderen te laten zijn wie ze zijn. Ze te leren commentaar en gedrag te filteren en daar het goede mee te doen. Iets wat makkelijker gezegd is dan gedaan. Gelukkig gaat het onze kinderen goed. De ‘lastige vriendinnetjes’ zijn geen thema meer en ik hoop dat we een basis gelegd hebben om andere ‘lastige’ situaties ook te overwinnen.
Dit jaar moesten we ook afscheid nemen van ons hondje Jetje. Hier ben ik met vlagen nog wel verdrietig over. Ik zie af en toe nog het beeld van haar levenloze lichaampje in haar graf, voor me. Een beeld die ik maar lastig kwijt raak. Ondanks onze nieuwe aanwinst Jacky.
Een Duits spreekwoord zegt: ‘Das letzte Kind had ein Fell. Wat zoveel betekent als, het laatste kind in het gezin is een huisdier. Nou dat is Jacky. Ik kan jullie opbiechten, het opvoeden van een pup valt me een behoorlijk tegen. Eigenlijk was ik in blinde verliefdheid de enige die een pup wilde. Onze meiden weten nog niet wat een pup inhoud en Ruud wilde helemaal geen pup. Dusssss. Het is zo’n grappig lief hondje maar man oho man wat een werk. Denk je na de eerste maanden van zindelijkheidstraining dat je er doorheen bent begint de puppypuberteit. Ze steelt het brood van de gasten sneller dan dat ik het neer kan zetten. Ze vreet een hele trommel hondenkoekjes leeg om vervolgens ons de hele nacht wakker te houden met sproeipoep! Sloopt schoenen, tassen, broodtrommels, jassen, stoelpoten, bezems en weet ik niet wat allemaal. Presteert het om een volledige kapstok met jas en al van de muur te trekken. Ze kan heel trots thuiskomen met een dood reeënhoofd of blij tegen je schone broek opspringen als je net door de mesthoop van de buren heeft gesnuffeld. Jetje heeft niet zo vaak onder de douche gestaan als Jacky nu al. Gelukkig luistert ze wel al beter dan Jetje ooit gedaan heeft. Pfffiewww. En langzaam, heel langzaam, lijkt de hondentraining z’n vruchten af te werpen.
Een voorbeeld hond gaat ze niet worden, ben ik bang. Maar wel een blij, lief, leergierig en eigen hondje is. En laat dat nou precies zijn wat mij in mijn marketing strategie zo goed op koers houdt en wat wij onze kinderen proberen te leren. Wees jezelf.
En zo schrijvend kijk ik met een brede grijns terug op 2016. Wij zijn gezond en ondernemend, onze kinderen en pup eigenwijs, ondeugend en in de puberteit. Maar vooral onszelf.
De dronevlucht boven ons landgoed is met 405 weergave de meest bekeken video van 2016 op youtube!
Geef een reactie